| قلب زنی چند که برخاستند | قالبی از قلب نو آراستند | |
| چون شکم از روی بکن پشتشان | حرف نگهدار ز انگشتشان | |
| پیش تو از نور موافق‌ترند | وز پست از سایه منافق‌ترند | |
| ساده‌تر از شمع و گره‌تر ز عود | ساده به دیدار و کره در وجود | |
| جور پذیران عنایت گذار | عیب نویسان شکایت شمار | |
| مهر، دهن در دهن آموخته | کینه، گره بر گره اندوخته | |
| گرم ولیک از جگر افسرده‌تر | زنده ولی از دل خود مرده‌تر | |
| صحبتشان بر محل در مزن | مست نه‌ای پای درین گل مزن | |
| خازن کوهند مگو رازشان | غمز نخواهی مده آوازشان | |
| لاف زنان کز تو عزیزی شوند | جهد کنان کز تو به چیزی شوند | |
| چون بود آن صلح ز ناداشتی | خشم خدا باد بر آن آشتی | |
| هر نفسی کان غرض‌آمیز شد | دوستیی دشمنی‌انگیز شد | |
| دوستیی کان ز توئی و منیست | نسبت آن دوستی از دشمنیست | |
| زهر ترا دوست چه خواند؟ شکر | عیب ترا دوست چه داند؟ هنر | |
| دوست بود مرهم راحت رسان | گرنه رها کن سخن ناکسان | |
| گربه بود کز سر هم پوستی | بچه خود را خورد از دوستی | |
| دوست کدام؟ آنکه بود پرده‌دار | پرده‌درند اینهمه چون روزگار | |
| جمله بر آن کز تو سبق چون برند | سکه کارت بچه افسون برند | |
| با تو عنان بسته صورت شوند | وقت ضرورت به ضرورت شوند | |
| دوستی هر که ترا روشنست | چون دلت انکار کند دشمنست |