قسمت دوم

مریخ سلاح چاوشان تو برد		گوی تو زحل به پاسبانی سپرد
در ملکت تو چه بیش و کم خواهد شد		گر چاوش تو به پاسبان برگذرد

□

با آنکه غم عشق تو از من جان برد		وان جان به هزار درد بی‌درمان برد
تا دسترسی بود مرا در غم تو		انگشت به هیچ شادیی نتوان برد

□

خود عهد کسی کسی چنین بگذارد		کاندر بد و نیک هیچ یادش نارد
جانا ز وفا روی مگردان که هنوز		خاک در تو نشان رویم دارد

□

چون نیست یقین که شب چه خواهد آورد		پیشش غم ناآمده نتوانم خورد
فردا چو ندانم که چه خواهد بودن		امروز چه دانم که چه می‌باید کرد

□

آن نور که ملک یافت از روی تو فرد		از هیچ فلک به دست نتوان آورد
وان سایه که بر زمانه عدلت پوشید		خورشید به نور پیسه نتواند کرد

□

عاقل چو به حاصل جهان درنگرد		خشک و تر آسمان به یک جو نخرد
کو هرچه دهد یا که بیارد ببرد		حاشا چو سگی که قی کند خود بخورد

□

هر تیره شبی که ره به روزی نبرد		گردن به حساب عمر من برشمرد
با این همه ماتم فراقش دارم		گرچه به هزار گونه محنت گذرد

□

آن کو به من سوخته خرمن نگرد		رحم آرد اگر به چشم دشمن نگرد
آنرا که به عشق رغبتی هست کجاست		تا رنجه شود نخست و در من نگرد

□

سی سال درخت بخت من بار آورد		چرخ این سه شبم به روی تیمار آورد
زان روی به رویم این قدر کار آورد		تا دشمنم از دوست پدیدار آورد

□

بوطالب نعمه آن جهانی همه مرد		هرگز غم این جهان خونخواره نخورد
هر طالب نعمت که بدو روی آورد		از نام پدر دامن حرصش پر کرد