| با مریدان آن فقیر محتشم | بایزید آمد که نک یزدان منم | |
| گفت مستانه عیان آن ذوفنون | لا اله الا انا ها فاعبدون | |
| چون گذشت آن حال گفتندش صباح | تو چنین گفتی و این نبود صلاح | |
| گفت این بار ار کنم من مشغله | کاردها بر من زنید آن دم هله | |
| حق منزه از تن و من با تنم | چون چنین گویم بباید کشتنم | |
| چون وصیت کرد آن آزادمرد | هر مریدی کاردی آماده کرد | |
| مست گشت او باز از آن سغراق زفت | آن وصیتهاش از خاطر برفت | |
| نقل آمد عقل او آواره شد | صبح آمد شمع او بیچاره شد | |
| عقل چون شحنه‌ست چون سلطان رسید | شحنه‌ی بیچاره در کنجی خزید | |
| عقل سایه‌ی حق بود حق آفتاب | سایه را با آفتاب او چه تاب | |
| چون پری غالب شود بر آدمی | گم شود از مرد وصف مردمی | |
| هر چه گوید آن پری گفته بود | زین سری زان آن سری گفته بود | |
| چون پری را این دم و قانون بود | کردگار آن پری خود چون بود | |
| اوی او رفته پری خود او شده | ترک بی‌الهام تازی‌گو شده | |
| چون به خود آید نداند یک لغت | چون پری را هست این ذات و صفت | |
| پس خداوند پری و آدمی | از پری کی باشدش آخر کمی | |
| شیرگیر ار خون نره شیر خورد | تو بگویی او نکرد آن باده کرد | |
| ور سخن پردازد از زر کهن | تو بگویی باده گفتست آن سخن | |
| باده‌ای را می‌بود این شر و شور | نور حق را نیست آن فرهنگ و زور | |
| که ترا از تو به کل خالی کند | تو شوی پست او سخن عالی کند |