گفت بنمودم دغل لیکن ترا
|
|
از نصیحت باز گفتم ماجرا
|
همچنین دنیا اگر چه خوش شکفت
|
|
بانگ زد هم بیوفایی خویش گفت
|
اندرین کون و فساد ای اوستاد
|
|
آن دغل کون و نصیحت آن فساد
|
کون میگوید بیا من خوشپیم
|
|
وآن فسادش گفته رو من لا شیام
|
ای ز خوبی بهاران لب گزان
|
|
بنگر آن سردی و زردی خزان
|
روز دیدی طلعت خورشید خوب
|
|
مرگ او را یاد کن وقت غروب
|
بدر را دیدی برین خوش چار طاق
|
|
حسرتش را هم ببین اندر محاق
|
کودکی از حسن شد مولای خلق
|
|
بعد فردا شد خرف رسوای خلق
|
گر تن سیمینتنان کردت شکار
|
|
بعد پیری بین تنی چون پنبهزار
|
ای بدیده لوتهای چرب خیز
|
|
فضلهی آن را ببین در آبریز
|
مر خبث را گو که آن خوبیت کو
|
|
بر طبق آن ذوق و آن نغزی و بو
|
گوید او آن دانه بد من دام آن
|
|
چون شدی تو صید شد دانه نهان
|
بس انامل رشک استادان شده
|
|
در صناعت عاقبت لرزان شده
|
نرگس چشم خمار همچو جان
|
|
آخر اعمش بین و آب از وی چکان
|
حیدری کاندر صف شیران رود
|
|
آخر او مغلوب موشی میشود
|
طبع تیز دوربین محترف
|
|
چون خر پیرش ببین آخر خرف
|
زلف جعد مشکبار عقلبر
|
|
آخرا چون دم زشت خنگ خر
|
خوش ببین کونش ز اول باگشاد
|
|
وآخر آن رسواییش بین و فساد
|
زانک او بنمود پیدا دام را
|
|
پیش تو بر کند سبلت خام را
|
پس مگو دنیا به تزویرم فریفت
|
|
ورنه عقل من ز دامش میگریخت
|