| تن چه شناسد که ترا یار کیست | دل بود آگه که وفادار کیست | |
| یکدل داری و غم دل هزار | یک گل پژمرده و صد نیش خار | |
| ملک هزارست و فریدون یکی | غالیه بسیار و دماغ اندکی | |
| پرده درد هر چه درین عالمست | راز ترا هم دل تو محرمست | |
| چون دل تو بند ندارد بر آن | قفل چه خواهی ز دل دیگران | |
| گرنه تنک دل شده‌ای وین خطاست | راز تو چون روز به صحرا چراست | |
| گر دل تو نز تنکی راز گفت | شیشه که می خورد چرا باز گفت | |
| چون بود از همنفسی ناگزیر | همنفسی را ز نفس وا مگیر | |
| پای نهادی چو درین داوری | کوش که همدست به دست آوری | |
| تا نشناسی گهر یار خویش | یاوه مکن گوهر اسرار خویش |