| به شاه شه نشان تا باشد ارزانی جهانبانی | به آن دستور عالیشان وزارت باد ارزانی | |
| وزارت با چه با شاهانه اقبالی که در دوران | مهم آصفی را بگذراند از سلیمانی | |
| اگر این آصفی می‌بود این بر خیارا هم | سلیمان آصفی می‌کرد او را بلکه دربانی | |
| چراغ چشم بینش آفتاب سرمدی پرتو | طراز آفرینش نسخه‌ی الطاف ربانی | |
| سمی شاه ایوان رسالت آیت رحمت | محمد محرم خلوت سرای خاص سبحانی | |
| نوشتی آصف بن برخیا را دور بعد از وی | به قدرشان بدی گر در مناصب اول و ثانی | |
| گه تسخیر عالم در بنان فایض الفتحش | ز صد شمشیررانی کم مدان یک خامه جنبانی | |
| چنان افکند عهدش طرح جمعیت که می‌ترسم | ز زلف مشگمویان هم برد بیرون پریشانی | |
| هنوز از کنه ذاتش نیست و هم آگاه و می‌گوید | که اکثر گشته صرف خلقت او صنع یزدانی | |
| ز دستش فیض زرباریست پیدا چون علامتها | که از باریدن باران بود در ابر بارانی | |
| تقاضا می‌کند دور ابد پیوند دورانش | که چون ذات خدا باقی بماند عالم فانی | |
| چو دولت را بر او بود اعتماد کل به این نسبت | ز القاب اعتمادالدولتش حق داشت ارزانی | |
| قصیر و ناقص و کوته خیالست و زبون فکرت | برای فهم انسانیت وی فهم انسانی | |
| چو زر از تنگنای آستین می‌ریزد آن یم دل | فلک را ظرف چندین نیست با این پهن دامانی | |
| به گردون داده چندین چشم از آن رو خالق انجم | که در نظاره‌اش یک یک به فعل آرند حیرانی | |
| اگر وقت غروب مهر تابد کوکب رایش | چو صبح از نور کسوت پوش گردد شام ظلمانی | |
| عتابش وقت گرمی با هوا گر یابد آمیزش | ز خاک آتش برویاند مطرهای زمستانی | |
| بوی زان پیشتر دولت قوی دستست در بیعت | که گردد گرد دستش آستین سست پیمانی | |
| ایا فرمان ده یکتا و یا دستور بی‌همتا | که دولت را به جمعیت سوار فرد میدانی | |
| وزیری چون تو می‌باید کز استیلای ذات خود | وزارت را کند تاج سر سلطانی و خانی |