| به که درین گفته معجز بیان | درج بود نام خدای جهان | |
| شکر که قیوم کریم احد | جانده پوزش طلب و جانستان | |
| پایهی ده عقده ز گیتی گشای | پادشه ملک به حارس رسان | |
| کرد اگر حکم که شاه سلیم | ماه فلک فطرت جم پاسبان | |
| بار جهان بست و باقدام این | دل ز بقا کند و ز آثار آن | |
| خورد بهم حد جهانی ولی | شد به دمی تازه زمین و زمان | |
| از که ز شاهی که به اقبال اوست | فتنهی ایام ز مردم نهان | |
| شاهسواری که ز شاهان بود | امجد و اشجع به کمال و توان | |
| شیر مصافی که به هیجا در آب | جسته مبارز ز بنان سنان | |
| کوه شکوهی که ز تمکین نهاد | بزم تعین به اساس کران | |
| صاحب عالم که ازو برقرار | مانده رفاهیت کون و مکان | |
| باد بر این طرفه بنا از نشاط | تا ابد این بانی صاحبقران | |
| عزلت ده روزه او را بلی | باد به دل خسروی جاودان | |
| هست محال آن که ببندد به فکر | آدمی این عقد درر عقدهسان | |
| ای ملک ستان کبیر | وی شه کامل نسق کامران | |
| گرچه به لوح دل دانای خود | زد رقم مدت امن و امان | |
| بیش ز هر پادشهی کوس هم | کوفت در اصلاح مهم جان | |
| باد ازو دور به دوران که هست | پادشه و شیردل و نوجوان | |
| می نگرد دل چو به هر مصرعی | کامده یک فکر از آن داستان | |
| هست بدانسان که به رمز و حساب | فهم شود سال جلوسش از آن |