| آیت مجد آیتی است مبین | منزل اندر نهاد مجدالدین | |
| سید و صدر روزگار که هست | ز آل یاسین چو از نبی یاسین | |
| میر بوطالب آنکه مطلوبش | نیست در ملک آسمان و زمین | |
| آنکه در شان او ثنا منزل | وانکه در ذات او کرم تضمین | |
| آنکه بی‌داغ طوع او نکشد | توسن روزگار بار سرین | |
| وانکه از چرخ جود او بشکست | خازن کوهسار مهر دفین | |
| رای او دامن ار بیفشاند | بر توان چیدن از زمین پروین | |
| جاه او مرکب ار برون راند | جو اول دهد به علیین | |
| حلم او جوهرست و خاک عرض | قدر او شاه و آسمان فرزین | |
| بسته دست خلقتنی من نار | باس او بر خلقته من طین | |
| امر او با عناد کردن طبع | کبک پرور برآورد شاهین | |
| نهی او باس تیزه رویی چرخ | روز بد را قفا کند ز جبین | |
| برکشد زور بازوی سخطش | کسوت صورت از نهاد جنین | |
| به مقاصد همیشه پیش رسد | عزمش از مسرع شهور و سنین | |
| قدرتش با قدر مقارن شد | خرد آنرا جدا نکرد از این | |
| خود چو ممزوج شد چگونه کند | شیر و می را ز یکدگر تعیین | |
| رای او را متین نیارم گفت | حاش لله نه زانکه نیست متین | |
| زانکه یک بار جنس این گفتم | ادب آن بیافتم در حین | |
| اندرین روزها که می‌دادم | شعر خود را به مدح او تزیین | |
| نکته‌ای راندم از رزانت رای | عقل را سخت شد بر ابرو چین |