| آن شاخ عطا بخش که در باغ شریعت | با نفع تراز وی به گه جود بری نیست | |
| بی خدمت او در تن یک جان عملی نیست | بی مدحت او در دل یک تن فکری نیست | |
| نام عمر از عدل بلندست وگر نی | یک خانه ندانم که در آنجا عمری نیست | |
| از روزه و از گریه چو یک کام و دو چشمش | در بادیه‌ی تقوا خشکی و تری نیست | |
| آری چه عجب زان که چو جد و پدر او | کس را به جهان اکنون جد و پدری نیست | |
| علم و خردش بیشترست از همه لیکن | در دیدش بی‌شرمی و در سر بطری نیست | |
| ای قدر تو گشته سفری در ره دانش | کو را بجز از حضرت جنت حضری نیست | |
| در آب فنا غرق شد از زورق کینه | آن دل که درو ز آتش مهرت شرری نیست | |
| بگداخت حسود تو چو در آب شکر زآنک | در کام سخن به ز زبانت شکری نیست | |
| چشم بد ما باد ز تو دور که از لطف | یک چیز نداری که درو زیب و فری نیست | |
| المنه‌لله که درین جاه تو باری | نفعست جهان را و کسی را ضرری نیست | |
| در عین بهشتی تو هم اینجا و هم آنجا | کاندر دل تو از حسد کس مقری نیست | |
| داری خرد و علم و سخا لیک بر عقل | در طبعت از این بی‌حسدی به هنری نیست | |
| نه هر که برآمد بر کرسی امامت | نه هر که کند بانگی آنجا حشری نیست | |
| کرسی چکند آنکه ندارد خبر از علم | خورشید چه سود آن را کو را بصری نیست | |
| خورشید جهان کی شود از علم کسی کو | در شب چو مه او را بر خواندن سهری نیست | |
| علم و خرد واصل همی باید ورنه | خود مایه‌ی شوخی را حدی و مری نیست | |
| فتوی دهی و علم همی گویی و لیکن | با کس ده و پنجیت نه و شور و شری نیست | |
| هر کس نبود چون تو گه علم ازیراک | صد بحر به نزدیک خرد چون شمری نیست | |
| خود دور بی‌انصافان بگذشت درین شهر | زیرا به جان چون شه ما دادگری نیست |