| از منفعت دریا و ز مردم دریا | بسیار که و پیش خرد منفعتش مه | |
| نام خرد و فهم نکو ما ز تو بردیم | انگور ز انگور برد رنگ و به از به | |
| مکره به گه بخل تو باشی و نه مطواع | مطواع گه جود تو باشی و نه مکره | |
| من بنده که نزدیک تو شعر آرم، باشم | آسیمه سر و ساده دل و خیره و واله | |
| از بی‌ادبی باشد و از پست مقامی | سجع متنبی گفتن، پیش متفقه | |
| ای خواجه‌ی فرخنده، ار ایدون که نیامد | این شعر تو نیکوتر از آن روز دوشنبه | |
| معذور همی‌دار که این بار دگر من | شعریت بیارم که بود صد ره از ین به | |
| تا راه توان یافت به دریا ز ستاره | تا دور توان گشت به توشه ز مهامه | |
| بختت ازلی باد و بقایت ابدی باد | ایزد مرساناد به روی تو مکاره |