| چو از زلف شب بازشد تابها | فرو مرد قندیل محرابها | |
| سپیده‌دم، از بیم سرمای سخت | بپوشید بر کوه سنجابها | |
| به میخوارگان ساقی آواز داد | فکنده به زلف اندرون تابها | |
| به بانگ نخستین از آن خواب خوش | بجستیم چون گو ز طبطابها | |
| عصیر جوانه هنوز از قدح | همی‌زد بتعجیل پرتابها | |
| از آواز ما خفته همسایگان | بی‌آرام گشتند در خوابها | |
| برافتاد بر طرف دیوار و بام | ز بگمازها نور مهتابها | |
| منجم به بام آمد از نور می | گرفت ارتفاع سطرلابها | |
| ابر زیر و بم شعر اعشی قیس | همی‌زد زننده به مضرابها | |
| و کاس شربت علی لذة | و اخری تداویت منها بها | |
| لکی یعلم الناس انی امرو | اخذت المعیشة من بابها |