| بود از سخت جانی سنگ فرسای | به پرکاری سبک دست و سبک پای | |
| به ذوق خود کند این سخت کوشی | بود مستغنی از صنعت فروشی | |
| قیاسی از اساس کارشان کرد | به قدر کار زر در بارشان کرد | |
| به قطع ره درنگ از یاد بردند | گرو ز آتش، سبق از باد بردند | |
| گزیدند از هنرمندان نامی | دو استاد هنرمند گرامی | |
| به کار خویش هر یک سد هنرمند | به هر انگشت هر یک سد هنر بند | |
| یکی از خشت و گل معجز نمایی | خورنق پیش او بی قدر جایی | |
| عجب پاکیزه دست و سخت استاد | خودش چست و بنایش سخت بنیاد | |
| اگربام فلک کردی گل اندود | سرانگشتش نگردیدی گل آلود | |
| بنایی بر سر آب ار نهادی | اساسش تا قیامت ایستادی | |
| به اعجاز هنر بر یک کف دست | هزاران سقف بر یک پایه می‌بست | |
| در آن کاری که با فکرش گرو بود | چنان دستش به صنعت تیز رو بود | |
| که تا در ذهن می‌زد فکر پر کار | به خارج خشت آخر بود در کار | |
| دگر پر صنعتی کز تیشه بر سنگ | نمودی طرح سد چون نقش ارژنگ | |
| قوی بازو قوی گردن، قوی پشت | به فریاد آهن و فولادش از مشت | |
| سر پا گر زدی بر سنگ خاره | چو تیشه کردی آنرا پاره پاره | |
| سبک کردی چو دست تیشه فرسای | تراشیدی مگس را شهد از پای | |
| اگر گشتی گران بر تیشه‌اش دست | به باد دست کوهی ساختی پست | |
| هنرمندی که گاه خورده کاری | چو دادی تیشه را پیکر نگاری | |
| پریدی پشه گر پیشش به تعجیل | نمودی بر پرش سد پیکر پیل |