| به بازارشکر خود کرده آهنگ | مرا اینجا نشانده با دل تنگ | |
| چه اینجا پاس این دیوار دارم | همانا فرض‌تر زین کار دارم | |
| به خسرو ماند این بستان سرایش | موافق نیست طبعم را هوایش | |
| دراین آب و هوا بوی وفا نیست | به چم نرگس باغش حیا نیست | |
| فقیر آن بلبلی، مسکین تذوری | که اینجا با گلی خو کرد و سروی | |
| یک نزهتگهی خواهم شکفته | غزالی هر طرف بر سبزه خفته | |
| نم سرچشمه‌ها پیوسته با نم | بساط سبزه‌ها نگسسته از هم | |
| صفیر مرغکان بر هر سر سنگ | گلش خوشرنگ و مرغانش خوش آهنگ | |
| چنین جایی برای من بجویید | بپویید و رضای من بجویید | |
| کزین مهمان نوازیهای بسیار | بسی شرمنده‌ام از روی آن یار | |
| به این مهمانی و مهمان نوازی | توان سد سال کردن عشقبازی | |
| بزرگی کرد و مهمان را نکو داشت | چنین دارند مهمان را که او داشت | |
| فرو نگذاشت هیچ از میزبانی | که برخوردار باد اززندگانی | |
| چه زهر آلود شکرها که خوردیم | چه دندانهاکه بر دندان فشردیم | |
| زهی مهمان کش آن صاحب سرایی | که آید در سرایش آشنایی | |
| کند از خانه و مهمان کرانه | گذارد خانه با مهمان خانه |