| ز هم پرواز اگر مرغی فتد دور | قفس باشد به چشمش گلشن حور | |
| گرش افتد به شاخ سرو پرواز | نماید شاخ سروش چنگل باز | |
| رمد طبعش ز فکر آب و دانه | ارم باشد برا و صیاد خانه | |
| نهد گل زیر پا آسیب خارش | نماید آشیان سوراخ مارش | |
| نه ذوق آنکه افشاند غباری | کشد مرغوله ای در مرغزاری | |
| نه آن خاطر که برآزاده سروی | کند بازی به منقار تذوری | |
| ز باغ و راغ در کنجی خزیده | سری در زیر بال خود کشیده | |
| دل شیرین که مرغی بسته پر بود | پرش ساعت به ساعت خسته تر بود | |
| ز بس غم شد بر آن مرغ غم آهنگ | سرا بستان خسرو چون قفس تنگ | |
| دگر مرغان پر اندر پر نواساز | غم دل بسته او را راه پرواز | |
| ز ناخوش بانگ آن مرغان گستاخ | بر آن شد تا پرد زان گوشهی کاخ | |
| نهد بر شاخساری آشیانه | شود ایمن از آن مرغان خانه | |
| ز کار خویش بردارد شماری | کند کاری که ماند یادگاری | |
| به پرگاری کشد طرح اساسی | که از کارش کند هر کس قیاسی | |
| به شغلش خویش را مشغول دارد | ز خسرو طبع را معزول دارد | |
| یکی را از پرستاران خود خواند | کشید آهی و اشک از دیده افشاند | |
| که دیدی آشناییهای مردم | به مردم بیوفاییهای مردم | |
| بنامیزد زهی یاری و پیوند | عفا اله ز آنهمه پیمان و سوگند | |
| چه تخمیرست از آب و گل من | دلم کرد این، که لعنت بر دل من | |
| تو او را بین که مارا خواند بر خوان | خودش فرمود دیگر جا به مهمان |