حکایت

به مجنون گفت روزی عیب جویی		که پیدا کن به از لیلی نکویی
که لیلی گر چه در چشم تو حوریست		به هر جزوی ز حسن او قصوریست
ز حرف عیب‌جو مجنون برآشفت		در آن آشفتگی خندان شد و گفت
اگر در دیده‌ی مجنون نشینی		به غیر از خوبی لیلی نبینی
تو کی دانی که لیلی چون نکویی است		کزو چشمت همین بر زلف و روی است
تو قد بینی و مجنون جلوه ناز		تو چشم و او نگاه ناوک انداز
تو مو بینی و مجنون پیچش مو		تو ابرو، او اشارت‌های ابرو
دل مجنون ز شکر خنده خونست		تو لب می‌بینی و دندان که چونست
کسی کاو را تو لیلی کرده‌ای نام		نه آن لیلی‌ست کز من برده آرام
اگر می‌بود لیلی بد نمی‌بود		ترا رد کردن او حد نمی‌بود

□

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد