| ز نورش هر کجا آثار روحی‌ست | به خدمت اندرش هر جا فتوحی‌ست | |
| جهان را علت غائی وجودش | وجود جمله موج بحر جودش | |
| محمد تاجدار تخت کونین | دو کون از وی پر از زیب و پر از زین | |
| چراغ چشم چرخ انجم افروز | ز نامش حرز تو مار شب و روز | |
| فلک میدان سوار لامکان پوی | مجره صولجان آسمان کوی | |
| شکست آموز کار لات و عزا | نگونسازی از او در طاق کسری | |
| شده ز آب وضوی آو به یک مشت | به گردون دود از آتشگاه زردشت | |
| شکوه او صلیب از پا در افکند | کزان هیزم بسوزد زند و پازند | |
| عرب را زو برآمد آفتابی | که از وی صبح هستی بود تابی | |
| نه خورشیدی که چون پنهان کند روی | گذارد دهر را ظلمت ز هر سوی | |
| فروزان نیری کاندر نقاب است | ازو عالم سراسر آفتاب است | |
| ز شرع او که مهر انور آمد | جهان را مهر بالای سر آمد | |
| چنان شد ظلمت کفر از جهان دور | که ناگه خال بت رویان شود نور | |
| ز عزت مولدش با مکه آن کرد | که اندر هر شبان روزی زن ومرد | |
| سجود از چار حد مرکز گل | برندش پنج نوبت در مقابل | |
| هزاران راه را یک راه کرده | سخن بر رهروان کوتاه کرده | |
| سپرده ره به ره داران مقصود | همه غولان ره را کرده نابود | |
| میان آب و گل آدم نهان بود | که او پیغمبر آخر زمان بود | |
| نداده با نفس یک حرف پیوند | که نقش زر نگشته سکه مانند | |
| ز جنبش گیر از وی تا به آرام | نبود الا رموز وحی و الهام |