| الاهی سینهای ده آتش افروز | در آن سینه دلی وان دل همه سوز | |
| هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست | دل افسرده غیر از آب و گل نیست | |
| دلم پر شعله گردان، سینه پردود | زبانم کن به گفتن آتش آلود | |
| کرامت کن درونی درد پرورد | دلی در وی درون درد و برون درد | |
| به سوزی ده کلامم را روایی | کز آن گرمی کند آتش گدایی | |
| دلم را داغ عشقی بر جبین نه | زبانم را بیانی آتشین ده | |
| سخن کز سوز دل تابی ندارد | چکد گر آب ازو، آبی ندارد | |
| دلی افسرده دارم سخت بی نور | چراغی زو به غایت روشنی دور | |
| بده گرمی دل افسردهام را | فروزان کن چراغ مردهام را | |
| ندارد راه فکرم روشنایی | ز لطفت پرتوی دارم گدایی | |
| اگر لطف تو نبود پرتو انداز | کجا فکر و کجا گنجینهی راز | |
| ز گنج راز در هر کنج سینه | نهاده خازن تو سد دفینه | |
| ولی لطف تو گر نبود، به سد رنج | پشیزی کس نیابد ز آنهمه گنج | |
| چودر هر کنج، سد گنجینه داری | نمیخواهم که نومیدم گذاری | |
| به راه این امید پیچ در پیچ | مرا لطف تو میباید، دگر هیچ |