| گور که خاکش به دهان ریختند | لقمه طلب بود از آن ریختند | |
| آنکه نشد حرص و طمع دور از او | به که خورد لقمه لب گور از او | |
| تن که تواش پرورش از جان دهی | پرورش لقمه‌ی موران دهی | |
| دیده کز او مور شود طعمه خوار | چند به هر خوان نهیش کاسه وار | |
| به که چنان دیده نمکدان شود | کاو ز طمع کاسه‌ی هر خوان شود | |
| نان سر خوان لیمان مخور | زهر خور و سبزی هر خوان مخور | |
| گرده‌ی گرمی که دهد مبخلت | داغ جگر سوز نهد بر دلت | |
| آب بقا باد بر او ناگوار | کز پی نان است سگ داغدار | |
| باش چو آهوی ختا پوست پوش | برگ گیا میکن ازین دشت نوش | |
| آهوی چین گشته چنین خوش نفس | زانکه خورد برگ گیاهی و بس | |
| مس که ز اکسیر طلا می‌شود | از اثر برگ گیا می‌شود | |
| چند نشینی به سر خوان آز | گر نبود نان به گیاهی بساز | |
| لب بدران حرص دهن باز را | میل بکش چشم بد آز را | |
| ای به غم آب و علف پای بند | چون سگ نفست نرساند گزند | |
| پیش سگ آهو نکند جان تلف | تا شکمش نیست پر آب و علف | |
| آهو اگر میل گیا می‌کند | در بدنش مشک ختا می‌کند | |
| در ره این معده که بادا خراب | فضله‌ی مردار شود مشک ناب | |
| آه از این معده‌ی آتش نشان | شعله فروزنده آتش فشان | |
| جاذبه‌ی او نفس اژدر است | هاضمه‌ی او دم آهنگر است | |
| آتش این هاضمه گیتی فروز | شعله فروزنده و آفاق سوز |