| بود جهان بر سر کوی عدم | بی‌خبر از وضع جهان قدم | |
| نه سخن کون و نه ذکر مکان | نه ز هیولا وز صورت نشان | |
| نام سما و لقب ارض نه | عمق نه وطول نه و عرض نه | |
| چون نه ز ابعاد نشان بود و نام | قابل ابعاد که بود و کدام | |
| غیر برون بود ز ملک وجود | غیر یکی ذات مقدس نبود | |
| بود یکی ذات و هزاران صفات | واحد مطلق صفتش عین ذات | |
| زنده باقی احد لایزال | حی توانا صمد ذوالجلال | |
| بیند و گوید نه به چشم و زبان | زو شده موجود هم این و هم آن | |
| آن که از او دیده فروزد چراغ | وز مدد باصره دارد فراغ | |
| وان که دهد کام و زبان را بیان | هست چه محتاج به کام و زبان | |
| آنچه نه او بود نمودی نداشت | محض عدم بود و وجودی نداشت | |
| خلوتیان جمله به خواب عدم | در تتق غیب فرو بسته دم | |
| تیره شبی بود، درآن تیره شب | ما همه در خواب فرو بسته لب | |
| شام سیاهی که دو عالم تمام | گم شده بودند در آن تیره شام | |
| موج برآورد محیط قدم | ابر بقا خاست ز بحر کرم | |
| گشت از آن ابر که شد درفشان | حامله در صدف کن فکان | |
| شعشعه‌ی آن گهر شب فروز | کرد شب تار جهان همچو روز | |
| صبح دل افروز عنایت دمید | باد روان بخش هدایت وزید | |
| کوکبه‌ی مهر پدیدار شد | هر دو جهان مطلع انوار شد | |
| از اثر گرمی آن آفتاب | دیده گشودند جهانی ز خواب |