| اوصاف جهان سخت نیک دانم | از بیم بلا گفت کی توانم | |
| نه آن چه بدانم همی بگویم | نه آن چه بگویم همی بدانم | |
| کز تن به قضا بسته‌ی سپهرم | وز دل به بلا خسته‌ی جهانم | |
| از خواری ویحک چرا زمینم | ار من به بلندی بر آسمانم | |
| بر جایم و هر جایگه رسیده | گویی ز دل بخردان گمانم | |
| از واقعه‌ی جور هفت گردون | پنداری در حرب هفتخوانم | |
| دایم ز دم سرد و آتش دل | چون کوره‌ی تفته بود دهانم | |
| بفسرد همه خون دل ز اندوه | بگداخت همه مغز استخوانم | |
| نشگفت که چون فاخته بنالم | زیرا که در این تنگ آشیانم | |
| از بس که ز چشم آب و خون ببارم | پیوسته من این بیت را بخوانم: | |
| پیراهنم از خون و آب دیده | چون توز گمان کشت و من کمانم | |
| چون تافته‌ی پرنیانم ایراک | بیچاره‌تر از نقش پرنیانم | |
| در و گهر طبع و خاطر من | کمتر نشود ز آن که بحر و کانم | |
| هرگونه چرا داستان طرازم | کامروز به هرگونه داستانم | |
| بختم چو بخواهد خرید از غم | این چرخ بها می‌کند گرانم | |
| زین پیش تنم قوتی گرفتی | چون با دل و جان گفتمی جوانم | |
| امروز هوازی به راه پیری | همچون ره از پیش کاروانم | |
| بر عمر همی جاه و سود جستم | امروز من از عمر بر زیانم | |
| بس باک ندارم همی ز محنت | مغبون من از این عمر رایگانم | |
| در دوستی من عجب بمانی | در چرخ همی من عجب بمانم |