| چو عزم کاری کردم مرا که دارد باز؟ | رسد به فرجام آن کار کش کنم آغاز | |
| شبی که آز برآرد کنم به همت روز | دری که چرخ ببندد کنم به دانش باز | |
| اگر بتازم گیتی نگویدم که بدار | وگر بدارم، گردون نگویدم که بتاز | |
| نه خیره گردد چشم من از شب تاری | نه سست گردد پای من از طریق دراز | |
| به هیچ حالی هرگز دو تا نشد پشتم | مگر به بارگه شهریار و وقت نماز | |
| چو در و گوهر در سنگ و در صدف دایم | ز طبع و خاطر در نظم و نثر دارم آز | |
| ز بیتمیزی این خلق هرچه بندیشم | چو بیزبانان با کس همی نگویم راز | |
| نمیگذارد خسرو ز پیش خویش مرا | که در هوای خراسان یکی کنم پرواز | |
| اگرچه از پی عز است پای باز به بند | چو نام بند است آن عز همی نخواهد باز | |
| تنا بکش همه رنج و مجوی آسانی | که کار گیتی بیرنج مینگیرد ساز | |
| فزونت رنج رسد چون به برتری کوشی | که ماندهتر شوی آنگه که برشوی به فراز |