| چو سوده دوده به روی هوا برافشانند | فروغ آتش روشن ز دود بنشانند | |
| سپهر گردان آن چشم‌ها گشاید باز | که چشم‌های جهان را همه بخسبانند | |
| از آن سبیکه‌ی زر کافتاب گویندش | زند ستامی کان را ستارگان خوانند | |
| چنان گمان بودم کاسیای گردون را | همی به تیزی بر فرق من بگردانند | |
| ز آب دیده‌ی گریان چو تیغم آب دهند | از آتش دل سوزان مرا بتفسانند | |
| کنند رویم همرنگ برگ رز به خزان | چو شوشه‌ی رزم اندر بلا بپیچانند | |
| گرفتم انس به غم‌ها و اندهان گرچند | منازعان چو دل و زندگانی وجانند | |
| دمادمند و نیایند بر تنم پیدا | به ریگ تافته بر، قطره‌های بارانند | |
| بدین فروزان رویان نگه کنم که همی | به نور طبعی روی زمین فروزانند | |
| سپهبدان برآشفته لشکری گشتند | چنان که خواهند از هر رهی همی رانند | |
| گمان مبر که مگر طبع‌های مختلفند | گمان مبر که همه طبع‌ها نجنبانند | |
| مسافران نواحی هفت گردونند | مثران مزاج چهار ارکانند | |
| هلاک و عیش و بد و نیک و شدت و فرجند | غم و سرور و کم و بیش و درد و درمانند | |
| به شکل هم‌جنس از باب‌ها نه هم‌جنسند | به نور همسان و ز فعل‌ها نه همسانند | |
| به هر قدم حکم روزگار و گردونند | به هر نظر سبب آشکار و پنهانند | |
| همی بلند برآرند و پس فرو فکنند | همی فراوان بدهند و باز بستانند | |
| کجا توانم جستن که تیزپایانند | چه چاره دانم کردن که چیره دستانند | |
| روندگان سپهرند لنگشان خواهم | ز بهر آن که مرا رهبران زندانند | |
| اگر خلندم در دیده، نیست هیچ شگفت | که تیر شب را بر قوس چرخ پیکانند | |
| روا بود که از این اختران گله نکنم | که بی‌گمان همه فرمانبران یزدانند |