چون منی را فلک بیازارد | خردش بیخرد نینگارد؟ | |
هر زمانی چو ریگ تشنهترم | گرچه بر من چو ابر غم بارد | |
چون بیفسایدم چو مار، غمی | بر دل من چو مار بگمارد | |
تا تنم خاک محنتی نشود | به دگر محنتیش نسپارد | |
اندر آن تنگیم که وحشت او | جان و دل را گلو بیفشارد | |
راضیم گرچه هول دیدارش | دیدهی من به خار میخارد | |
کز نهیبش همی قضا و بلا | بر در او گذشت کم یارد | |
سقف این سمج من سیاه شبی است | که دو دیده به دوده انبارد | |
روز هر کس که روزنش بیند | اختری سخت خرد پندارد | |
گر دو قطره بهم بود باران | جز یکی را به زیر نگذارد | |
چشم ازو نگسلم که در تنگی | به دلم نیک نسبتی دارد | |
شعر گویم همی و انده دل | خاطرم جز به شعر نگسارد | |
این جهان را به نظم شاخ زند | هرچه در باغ طبع من کارد | |
از فلک تنگدل مشو مسعود | گر فراوان ترا بیازارد | |
بد میندیش سر چو سرو برآر | گر جهان بر سرت فرود آرد | |
حق نخفته است بنگری روزی | که حق تو تمام بگزارد |