| روزگاری است سخت بی‌بنیاد | کس گرفتار روزگار مباد | |
| شیر بینم شده متابع رنگ | باز بینم شده مطاوع خاد | |
| نه بجز سوسن ایچ آزادست | نه بجز ابرهست یک تن راد | |
| نه نگفتم نکو معاذالله | این سخن را قوی نیامد لاد | |
| مهترانند مفضل و هر یک | اندر افضال جاودانه زیاد | |
| نیست گیتی بجز شگفتی و نیز | کار من بین که چون شگفت افتاد | |
| صد در افزون زدم به دست هنر | که به من بر فلک یکی نگشاد | |
| در زمان گردد آتش و انگشت | گر بگیرم به کف گل و شمشاد | |
| بار انده مرا شکست آری | بشکند چون دوتا کنی پولاد | |
| نشنود دل اگر بوم خاموش | نکند سود اگر کنم فریاد | |
| گرچه اسلاف من بزرگانند | هر یک اندر همه هنر استاد، | |
| نسبت از خویشتن کنم چو گهر | نه چو خاکسترم کز آتش زاد | |
| چون بد و نیک زود می‌گذرد | این چو آب آن یکی دگر چون باد | |
| نز بد او به دل شوم غمگین | نه ز نیکش به طبع گردم شاد | |
| این جهان پایدار نیست از آن | که بر آبش نهاده شد بنیاد |