| دلم از نیستی چو ترسانیست | تنم از عافیت هراسانیست | |
| در دل از تف سینه صاعقه‌ییست | بر تن از آب دیده توفانیست | |
| گه دلم باد تافته گوییست | گه تنم خم گرفته چوگانیست | |
| موی چون تاب خورده زوبینی است | مژه چون آب داده پیکانیست | |
| روز در چشم من چو اهرمنیست | بند بر پای من چو ثعبانیست | |
| همچو لاله ز خون دل روییست | چون بنفشه ز زخم کف رانیست | |
| زیر زخمی ز زخم رنج و بلا | دیده پتکی و فرق سندانیست | |
| راست مانند دوزخ و مالک | مر مرا خانه‌یی و دربانیست | |
| گر مرا چشمه‌یی است هر چشمی | لب خشکم چرا چو عطشانیست؟ | |
| بر من این خیره چرخ را گویی | همه ساله به کینه دندانیست | |
| نیست درمان درد من معلوم | نیست یک درد کش نه درمانیست | |
| نیست پایان شغل من پیدا | نیست یک شغل کش نه پایانیست | |
| عجبا این چه شوخ دیده تنی است | ویحکا این چه سخت سر جانیست | |
| من نگویم همی که محنت من | از فلانیست یا ز بهمانیست | |
| نیست کس را گنه، چو بخت مرا | طالعی آفریده حرمانیست | |
| نیست چاره چو روزگار مرا | آسمانی فتاده خذلانیست | |
| نه از این اخترانم اقبالیست | نه از این روشنانم احسانیست | |
| تیز مهری و شوخ برجیسی است | شوم تیری ونحس کیوانست | |
| گرچه در دل خلیده اندوهیست | ورچه بر تن دریده خلقانیست، | |
| نه چو من عقل را سخن سنجی است | نه چو من نظم را سخن دانیست |