| به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست | مرا سزاست که امروز نظم و نثر مراست | |
| به هیچ وقت مرا نظم و نثر کم نشود | که نظم و نثرم در است و طبع من دریاست | |
| به لطف آ ب روان است طبع من لیکن | به گاه قوت و کثرت چو آتش است و هواست | |
| اگر چه همچو گیا نزد هر کسی خوارم | وگرچه همچو صدف غرق گشته تن بیکاست، | |
| عجب مدار زمن نظم خوب و نثر بدیع | نه لل از صدف است و نه انگبین ز گیاست؟ | |
| به نزد خصمان گر فضل من نهان باشد | زیان ندارد، نزدیک عاقلان پیداست | |
| شگفت نیست اگر شعر من نمیدانند | که طبع ایشان پست است و شعر من والاست | |
| به چشم جد و حقیقت مرا نمیبینند؟ | که نزد عقل مرا رتبت و شرف به کجاست؟ | |
| اگر چه چشمهی خورشید روشن است و بلند | چگونه بیند آن کش دو چشم نابیناست؟ | |
| به هیچ وجه گناهی دگر نمیدانند | جز آن که ما را زین شهر مولد و منشاست | |
| اگر برایشان سحر حلال بر خوانم | جز این نگویند آخر که کودک و برناست | |
| ز کودکی و ز پیری چه عار و فخر آید | چنین نگوید آن کس که عاقل و داناست | |
| هزار پیر شناسم که منکر و گبر است | هزار کودک دانم که زاهد الزهداست | |
| اگر عمید نیم یا عمیدزاده نیم | ستوده نسبت و اصلم ز دودهی فضلاست | |
| اگر به زهد بنازد کسی روا باشد | ور افتخار کند فاضلی به فضل سزاست | |
| به اصل تنها کس را مفاخرت نرسد | که نسبت همه از آدم است و از حواست | |
| مرا به نیستی ای سیدی چه طعنه زنی | چو هست دانشم، از زر و سیم نیست رواست | |
| خطاست گویی در نیستی سخا کردن | ملامت تو چه سودم کند که طبع، سخاست | |
| به بخل و جود کم و بیش کی شود روزی | خطا گرفتن بر من بدین طریق خطاست | |
| اگر به نیک و بد من میان ببندد خلق | جز آن نباشد بر من که از خدای قضاست |