| چون نای بی‌نوایم از این نای بینوا | شادی ندید هیچ کس از نای بینوا | |
| با کوه گویم آنچه از او پر شود دلم | زیرا جواب گفته‌ی من نیست جز صدا | |
| شد دیده تیره و نخورم غم ز بهر آنک | روزم همه شب است و صباحم همه مسا | |
| انده چرا برم چو تحمل ببایدم؟ | روی از که بایدم؟ که کسی نیست آشنا | |
| هر روز بامداد بر این کوهسار تند | ابری بسان طور زیارت کند مرا | |
| برقی چو دست موسی عمران به فعل و نور | آرد همی پدید ز جیب هوا ضیا | |
| گشت اژدهای جان من این اژدهای چرخ | ورچه صلاح، رهبر من بود چون عصا | |
| بر من نهاد روی و فرو برد سربه سر | نیرنگ و سحر خاطر و طبعم چو اژدها | |
| در این حصار خفتن من هست بر حصیر | چون بر حصیر گویم؟ خود هست بر حصا | |
| چون باز و چرغ، چرخ همی داردم به بند | گر در حذر غرابم و در رهبری قطا | |
| بنگر چه سودمند شکارم که هیچ وقت | از چنگ روزگار نیارم شدن رها | |
| زین سمج تنگ چشمم چون چشم اکمه است | زین بام پست پشتم چون پشت پارسا | |
| ساقط شده است قوت من پاک اگرنه من | بر رفتمی ز روزن این سمج با هبا | |
| با غم رقیق طبعم از آن سان گرفت انس | کز در چو غم درآید گویدش مرحبا | |
| چندان کز این دو دیده‌ی من رفت روز و شب | هرگز نرفت خون شهیدان کربلا | |
| با روزگار قمر همی بازم ای شگفت | نایدش شرم هیچ که چندین کند دغا | |
| گر بر سرم بگردد چون آسیا فلک | از جای خود نجنبم چون قطب آسیا | |
| آن گوهری حسامم در دست روزگار | کاخر برونم آرد یک روز در وغا | |
| در صد مصاف و معرکه گر کند گشته‌ام | روزی به یک صقال به جای آید این مضا | |
| ای طالع نگون من ای کژ رو حرون | ای نحس بی‌سعادت و ای خوف بی‌رجا |