ای مرغ خوشنوا چه فرو بستهئی نفس
|
|
برکش ز طرف پردهسرا نالهی جرس
|
چون نغمه ساز گلشن روحانیان توئی
|
|
خاموش تا به چند نشینی درین قفس
|
تا کی درین مزابل سفلی کنی نزول
|
|
قانع مشو ز روضهی رضوان بخار و خس
|
اهل خرد متابعت نفس کی کنند
|
|
شاه جهان چگونه شود بندهی عسس
|
تنگ شکر بریزد ازین بوم شوره ناک
|
|
پرواز کن وگرنه بتنگ آئی از مگس
|
در راه مهر نیست بجز سایه همنشین
|
|
در کوی عشق نیست بجز ناله همنفس
|
مستعجلی و روی بگردانده از طریق
|
|
مستسقی و جان بلب آورده در ارس
|
با برهمن مگو سخن شرع بعد ازین
|
|
وز اهرمن مجو صفت عرش ازین سپس
|
عمر عزیز چون بهوس صرف کردهئی
|
|
جان عزیز را مده آخر درین هوس
|
آزاد باش و بندهی احساس کس مشو
|
|
کازاده آن بود که نگردد اسیر کس
|
خواجو ترا چو ناله به فریاد میرسد
|
|
دریاب خویش را و به فریاد خویش رس
|