| دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب | تا روز نخفتیم من و شمع جگرتاب | |
| از دست دل سوخته و دیده خونبار | یک لحظه نبودیم جدا ز آتش و از آب | |
| من در نظرش سوختمی ز آتش سینه | و او ساختی از بهر من سوخته جلاب | |
| از بسکه فشاندیم در از چشم گهرریز | شد صحن گلستان صدف للی خوشاب | |
| در پاش فکندم سرشوریده از آنروی | کو بود که میسوخت دلش برمن از اصحاب | |
| یاران بخور و خواب بسر برده همه شب | وان سوخته فارغ ز خور و چشم من از خواب | |
| او خون جگر خورده و من خون‌دل ریش | او می به قدح داده و من دل به می ناب | |
| او بر سر من اشک فشان گشته چو باران | و افتاده من دلشده از دیده بغرقاب | |
| من باغم دل ساخته و سوخته در تب | و او از دم دود من دلسوخته در تاب | |
| چون دید که خون دلم از دیده روان بود | میداد روان شربتم از اشک چو عناب | |
| جز شمع جگر سوز که شد همدم خواجو | کس نیست که او را خبری باشد از این باب |