| شبی که راه هم آه آتش افشان را | ز دود سینه کنم تیره چشم کیوان را | |
| ببر طبیب صداع از سرم که این دل ریش | ز بهر درد فدا کرده است درمان را | |
| مگر حکایت طوفان چو اشک ما بینی | که ما ز چشم بیفکنده‌ایم طوفان را | |
| بقصد جان من آن کس که میکشد شمشیر | نثار خنجر خون‌ریز او کنم جان را | |
| عجب نباشد اگر تشنه‌ی جمال حرم | ز آب دیده لبالب کند بیابان را | |
| بعزم کعبه چو محمل برون برد مشتاق | بسوزد از نفس آتشین مغیلان را | |
| نوباد پای زمین کوب را بجلوه درآر | که ما به دیده زنیم آب خاک میدان را | |
| مگو بگوی که سرگشته از چه میگردی | اگر چنانکه ندانی بپرس چوگان را | |
| مکن ملامت خاجو که از گل صد برگ | مجال صبر نباشد هزار دستان را |