| بگوئید ای رفیقان ساربان را | که امشب باز دارد کاروان را | |
| چو گل بیرون شد از بستان چه حاصل | زغلغل بلبل فریاد خوان را | |
| اگر زین پیش جان میپروریدم | کنون بدرود خواهم کرد جان را | |
| بدار ای ساربان محمل که از دور | ببینم آن مه نامهربان را | |
| دمی بر چشمه‌ی چشمم فرود آی | کنون فرصت شمار آب روان را | |
| گر آن جان جهان را باز بینم | فدای او کنم جان و جهان را | |
| چو تیر ار زانکه بیرون شد ز شستم | نهم پی بر پی آن ابرو کمان را | |
| شکر بر خویشتن خندد گر آن ماه | بشکر خنده بگشاید دهان را | |
| چو روی دوستان باغست و بستان | بروی دوستان بین بوستان را | |
| چو می‌دانی که دورانرا بقا نیست | غنیمت دان حضور دوستان را |