| چون عقل رای زن شد و چون علم حیله‌گر | بی عقل و علم آمد و شیدا دراوفتاد | |
| احباب ره نداشت بسی رنج راه دید | القصه حمله کرد و به اعدا دراوفتاد | |
| بر هم درید پرده‌ی اسما و خوش برفت | اسما چو محو شد به مسما دراوفتاد | |
| توفیق حق نگر که چه مردانه جست ازانک | زو مردتر بسی دل دانا دراوفتاد | |
| چون در جهان غیب فنا گشت در بقا | برخاست لا ز پیش به الا دراوفتاد | |
| اسرار ذره ذره بر او گشت آشکار | بازش نظر به عالم اسما دراوفتاد | |
| چون سر ذره نامتناهی بدید او | دایم درین طلب به تقاضا دراوفتاد | |
| چندان که سر بیش طلب کرد بیش یافت | آخر ز عجز خود به مدارا دراوفتاد | |
| گاه از حجاب تن به ثری رفت تا قدم | گه سوی وجه فوق ثریا دراوفتاد | |
| می‌گشت در میانه‌ی وجه و قدم مدام | گاهی به پست و گاه به بالا دراوفتاد | |
| چون در قدم رسید همه شوق وجه داشت | چون وجه داشت زان به تمنا دراوفتاد | |
| نی در قدم قرار و نه در وجه هم قرار | نی هر دو، هر دو چیست به عمدا دراوفتاد | |
| پنجه هزار سال سفر کن علی‌الدوام | وین صید را ببین که چه زیبا دراوفتاد | |
| طوطی که کرد از قفس آهنین حذر | تا چشم زد همی به همانجا دراوفتاد | |
| از پیش کار پرده برافکن که زهر به | زان یک شکر که طوطی گویا دراوفتاد | |
| ما را ز بهر یک شکر از ما جدا کنند | طوطی به پای دام بلازا دراوفتاد | |
| چیزی نیافت یک دم و از دست رفت دل | جان نیز نیست گشت و به سودا دراوفتاد | |
| یوسف چو پاره پاره برون آمد از نقاب | دیدی که سخت سخت زلیخا دراوفتاد | |
| ای بس که چرخ در پی این راز شد نگون | گاهی به زیر و گاه به بالا دراوفتاد | |
| چون راه شوق عشق به پای خرد نبود | از دست رفت عقلم و از جا دراوفتاد |