| دوش تا اول سپیده‌ی بام | می همی‌خوردمی به رطل و به جام | |
| با سماعی که از حلاوت بود | مرغ را پایدام و دل را دام | |
| با بتانی که می ندانم گفت | که از ایشان هوای من به کدام | |
| همه با جعدهای مشکین بوی | همه با زلفهای غالیه فام | |
| گرهی را نشانده بودم پیش | برنهاده به دست جام مدام | |
| گرهی را به پای تا همه شب | کار می را همی‌دهنده نظام | |
| ز ایستاده به رشک سرو سهی | وز نشسته به درد ماه تمام | |
| حال ازینگونه بود در همه شب | زین کس آگه نبود، تا گه بام | |
| چون چنین بود پس چرا گفتم | قصه‌ی خویش پیش شاه انام | |
| شاه گیتی محمد محمود | زینت ملک و مفخر ایام | |
| آنکه دولت بدو گرفت قرار | آنکه گیتی بدو گرفت قوام | |
| دولت او را به ملک داده نوید | و آمده تازه روی و خوش به خرام | |
| همه امیدها به دوست قوی | خاصه امید آنکه جوید نام | |
| میر ما را خوییست، چون خوی که؟ | چون خوی مصطفی علیه سلام | |
| در عطا دادن و سخاست مقیم | در کریمی و مردمیست مدام | |
| از بخیلی چنان کند پرهیز | که خردمند پارسا ز حرام | |
| تا بود ممکن و تواند کرد | نکند جز به کار خیر قیام | |
| سالی از خویشتن خجل باشد | گر کسی را به حق دهد دشنام | |
| خشم ز انسان فرو خورد که خورد | مردم گرسنه شراب و طعام | |
| گر مثل خصم را بیازارد | خویشتن را خجل کند به ملام |