| زلزله در زمین فتاد و خروش | از تکاپوی آن که رهبر | |
| راست گفتی زمین به خود می‌گشت | زیر آن باد بیستون منظر | |
| کوه بر تافت این زمین و نتافت | بار آن کوه‌سنب کوه‌سپر | |
| راست گفتی جبال حلم امیر | بار آن کوهپاره بود مگر | |
| چون بر آیین نشسته بود بر او | آن شه گردبند شیرشکر | |
| راست گفتی قضای نیکستی | بر نشسته مکابره به قدر | |
| دیدی او را بدین گران رتبت | که چسان کشت شیر شرزه‌ی نر | |
| راست گفتی که همچو فرهادست | بیستون را همی‌کند به تبر | |
| گر به لاهور بودتی دیدی | که چه کرد از دلیری و ز هنر | |
| راست گفتی درختها بودند | بارشان تیر و نیزه و خنجر | |
| رده گرد سپاه بگرفتند | گیرهاگیر شد همه که و در | |
| راست گفتی سپاه یاجوجند | که نه اندازه‌شان پدید و نه مر | |
| شاه ایران به تاختن شد تیز | رفت و با شاه نی سپاه و حشر | |
| راست گفتی همی به مجلس رفت | یا از آن تاختن نداشت خبر | |
| پشت آن لشکر قوی بشکست | وز پس آن نشست بی لشکر | |
| راست گفتی که نره شیری بود | گله‌ی غرم و آهو اندر بر | |
| تیر او خورده بودی اندر دل | هر که ز ایشان فرو نهادی سر | |
| راست گفتی جدای گشت به تیر | دل ایشان یکایک از پیکر | |
| روزی اندر حصار برهمنان | اوفتاد آن شه ستوده سیر | |
| راست گفتی که آن حصار بلند | خیبرستی و میر ما حیدر |