| گفتم تو چه دانی که شب تیره چه زاید | بشکیب و صبوری کن تا شب بنهد بار | |
| باشد که بدین هر دو سزاوار ببیند | آن شه که بدین اسب مرا دید سزاوار | |
| خواهم کله و از پی آن خواهم تا تو | ما را نزنی طعنه به کج بستن دستار | |
| کار سره و نیکو بدرنگ بر آید | هرگز بنکویی نرسد مرد سبکسار | |
| با وقت بود بسته همه کار و همه چیز | بیوقت بود کار به سر بردن دشوار | |
| چون حال بر این جمله بود وقت بباید | چون وقت بود کار چنان گردد هموار | |
| من تنگدلی پیشه نگیرم که بزرگان | کس را به بزرگی نرسانند بیکبار | |
| خدمت کنم او را به دل و دیده همه روز | از بهر دعا نیز به شب باشم بیدار | |
| گویم که خدایا به خدایی و بزرگیت | کورا به همه حال معین باش و نگهدار | |
| چندانکه بود ممکن و او را به دل آید | عمرش ده و هرگز مرسانش به تن آزار | |
| تا در عوض عمر که بدهی ز پی دین | در مصر کند قرمطیان را همه بر دار | |
| کم کن به قوی بازوی او قرمطیان را | چونانکه به شمشیرش کم کردی کفار | |
| توفیق ده او را و ببر تا بکند حج | چون کرد به شادی و به پیروزی باز آر | |
| پیوسته ازو دور بود انده و دایم | با خاطر خرم بود و با دل هشیار | |
| در دولت و در ملک همیدار مر او را | با سنت و با سیرت پیغمبر مختار |