| صاحب سید وزیر خسرو لشکرشکن | آنکه سهمش بر عدو هر ساعتی لشکر شود | |
| جود لاغر گشته از دستش همی فربه شود | بخل فربه گشته از جودش همی لاغر شود | |
| بر امید آنکه صاحب بر نهد روزی به سر | زر سرخ اندر دل خارا همی افسر شود | |
| از پی آن تا ببرد حلق بدخواهان او | آهن اندر کان، بی‌آهنگر همی خنجر شود | |
| ز آرزوی خاطب او، ناتراشیده درخت | هر زمان اندر میان بوستان منبر شود | |
| تا قیامت هر کجا نامش برند اندر جهان | نام شاهان از بزرگی نام او چاکر شود | |
| مهتران هفت کشور کهتران صاحبند | هر کسی کو کهتر صاحب بود مهتر شود | |
| کشوری خالی نخواهد بود از عمال او | ور همیدون هفت کشور هفتصد کشور شود | |
| مهتر دینست، وز دین گشتنش در عهد نیست | هر کسی از دین بگشت اندر جهان کافر شود | |
| نام آن لشکر به گیتی گم شود کز بهر جنگ | چاکری از چاکرانش پیش آن لشکر شود | |
| گر به رادی و هنر پیغمبری یابد کسی | صاحب سید سزا باید که پیغمبر شود | |
| ور شمار فضل او را دفتری سازد کسی | هر چه قانون شمارست اندر آن دفتر شود | |
| دست رادش را به دریا کی توان مانند کرد | که همی دریا به پیش دست او فرغر شود | |
| دست او ابرست و دریا را مدد باشد ز ابر | نیز از دستش جهان دریای پهناور شود | |
| آنکه اندر ژرف دریا راه برد روز و شب | بر امید سود ازین معبر بدان معبر شود، | |
| گر زمانی خدمت صاحب کند، بی‌بیم غرق | گوهر اندر زیر گنجوران او بستر شود | |
| تا وزارت را بدو شاه زمانه باز خواند | زو وزارت با نبوت هر زمان همبر شود | |
| ای خجسته پی وزیر از فر تو ایوان ملک | بس نماند تا به خاور خسرو خاور شود | |
| روم و چین صافی کند، یاران او در روم و چین | نایبی فغفور گردد حاجبی قیصر شود |