| نتوان گفت که دریای دمان را دگرست | نتوان گفت که درهای دگر جز در اوست | |
| از کریمی دل او سیر شود هرگز نه | این سرشتیست که در خلقت و در گوهر اوست | |
| دست او همچو درختیست که چشم همه خلق | به بهار و به خزان بر گل و برگ و بر اوست | |
| بر تن هیچ کس از هیچ ستمگر نبود | آن ستم، کز کف بخشنده‌ی او بر زر اوست | |
| گر به کف گیرد ساغر به خروش آید زر | آن خروش از کف او ناید کز ساغر اوست | |
| هرچه در گیتی از معنی خواهندگی‌ست | نام او با صلت نیکو در دفتر اوست | |
| این عطا دادن دایم خوی پیغمبر ماست | ای خنک آن کس کو را خوی پیغمبر اوست | |
| سببی باید تا فخر توان کرد بدان | رادی و فخر و بزرگی سبب مفخر اوست | |
| مخبری باید بر منظر پاکیزه گواه | مخبری در خور منظر به جهان مخبر اوست | |
| همه خوبی و نکویی بود او را ز خدای | وین رهی را که ستایشگر و مدحتگر اوست | |
| عید او فرخ و او شاد به فرخنده بتی | که گه استاده می‌اندر کف و گه در بر اوست |