| شعرا را رفیق نعمت کرد | نعمت خواجه نعمت شعراست | |
| هر تنی زیر بار منت اوست | هر زبانی به شکر او گویاست | |
| او ز جود و ز فضل تنها نیست | در همانند خویشتن تنهاست | |
| طبع او چون هواست روشن و پاک | روشن و پاک بیبهانه هواست | |
| هر که با او به دشمنی کوشد | روز او از قیاس بیفرداست | |
| تیغ او بر سر مخالف او | از خدای جهان نبشته قضاست | |
| دشمن او ازو به جان نرهد | ور همه پروریدهی عنقاست | |
| گر چه آباش سیدان بودند | او به هر فضل سید آباست | |
| دست او را مکن قیاس به ابر | که روا نیست این قیاس و خطاست | |
| گر چه گیتی ز ابر تازه شود | اندرو بیم صاعقهست و بلاست | |
| تا هوا را گشادگی و خوشیست | تا زمین را فراخی و پهناست | |
| شادمان باد و یافته ز خدای | هر چه او را مراد و کام و هواست | |
| مهرگانش خجسته باد چنان | کو خجسته پی و خجسته لقاست | |
| کاندرین مهرگان فرخ پی | زو مرا نیم موزه نیم قباست |