| صفات قصر او بشنید حورا یکره و زان پس | خیال قصر او بیند به خلد اندر همی حورا | |
| زبان از بهر آن باید که خوانی مدح او امروز | دو چشم از بهر آن باید که بینی روی او فردا | |
| چو مدحش خواند نتوانی، چه گویا و چه ناگویا | چو رویش دید نتوانی، چه بینا و چه نابینا | |
| بیابد، هر که اندیشد ز گنجش، برترین قسمت | خلایق را همه قسمت شد اندر گنج او مانا | |
| ز خشم و قوتش جایی که اندیشد دل بخرد | ز جود و همتش جایی که اندیشد دل دانا | |
| نه آتش را بود گرمی، نه آهن را بود قوت | نه دریا را بود رادی، نه گردون را بود بالا | |
| ز خشمش تلختر چیزی نباشد در جهان هرگز | ز تلخی خشم او نشگفت اگر الوا شود حلوا | |
| دل اعدای او سنگست لیکن سنگ آهنکش | از آن پیکان او هرگز نجوید جز دل اعدا | |
| ایا شاهی که از شاهان نیامد کس ترا همسر | ایا میری که از میران نباشد کس ترا همتا | |
| به هر می خوردنی چندان به ما بر زر تو در پاشی | که از بس رنگ زر تو سلب زرین شود بر ما | |
| امیرا! خسروا! شاها! همانا عهد کرده‌ستی | که گنجی را بر افشانی چو بر کف برنهی صهبا | |
| تو از دیدار مادح همچنان شادان شوی شاها | که هرگز نیم از آن وامق نگشت از دیدن عذرا | |
| طواف زایران بینم به گرد قصر تو دایم | همانا قصر تو کعبه‌ست و گرد قصر تو بطحا | |
| ز نسل آدم و حوا نماند اندر جهان شاهی | که پیش تو جبین بر خاک ننهاده‌ست چون مولا | |
| هر آنکس کو زبان دارد همیشه آفرین خواند | بر آن کو آفرین تو به یک لفظی کند املا | |
| ز شاهان همه گیتی ثناگفتن ترا شاید | که لفظ اندر ثنای تو همه یکسر شود غرا | |
| همی تا در شب تاری ستاره تابد از گردون | چو بر دیبای فیروزه فشانده لل لالا | |
| گهی چون آینه‌ی چینی نماید ماه دو هفته | گهی چون مهره‌ی سیمین نماید زهره‌ی زهرا | |
| عدیل شادکامی باش و جفت ملکت باقی | قرین کامگاری باش و یار دولت برنا | |
| میان مجلس شادی، می روشن ستان دایم | گه از دست بت خلخ، گه از دست بت یغما |