| دل منه بر دنیی و اسباب او | زانکه از وی کس وفاداری ندید | |
| کس عسل بینیش از این دکان نخورد | کس رطب بیخار از این بستان نچید | |
| هر به ایامی چراغی بر فروخت | چون تمام افروخت بادش دردمید | |
| بی تکلف هر که دل بر وی نهاد | چون بدیدی خصم خود میپرورید | |
| شاه غازی خسرو گیتیستان | آنکه از شمشیر او خون میچکید | |
| گه به یک حمله سپاهی میشکست | گه به هویی قلبگاهی میدرید | |
| از نهیبش پنجه میافکند شیر | در بیابان نام او چون میشنید | |
| سروران را بیسبب میکرد حبس | گردنان را بیخطر سر میبرید | |
| عاقبت شیراز و تبریز و عراق | چون مسخر کرد وقتش در رسید | |
| آنکه روشن بد جهانبینش بدو | میل در چشم جهانبینش کشید |