قسمت دوم

دردی است مرا به دل دوایم بکنید		گرد سر آن شوخ فدایم بکنید
دیوانه‌ام و روی به صحرا دارم		زنجیر بیارید و به پایم بکنید

□

دیدی که نسیم نوبهاری بوزید		ما را ز بهار ما نسیمی نرسید
دردا که چو گل پرده‌ی خلوت بدرید		آن گل‌رخ ما پرده نشینی بگزید

□

کس همچو من غریب بی‌یار مباد		بیچاره و عاجز و گرفتار مباد
درد هجران مرا به جان آورده		هر جا که طبیب نیست بیمار مباد

□

دریاب که دل برفت و تن هم بنماند		وان سایه که بد نشان من هم بنماند
من در غم تو نماندم این خود سخن است		کاینجا که منم جای سخن هم بنماند

□

آن تن که حساب وصل می‌راند نماند		و آن جان که کتاب صبر می‌خواند نماند
گر بوی بری که غم ز دل رفت، نرفت		ور وهم کنی که جان بجا ماند، نماند

□

هرچند که از خسان جهان سیر آمد		روشن جانی از آسمان زیر آمد
خاقانی از این جنس در این دور مجوی		بر ره منشین که کاروان دیر آمد

□

جانان شد و دل به دست هجرانم داد		هجر آمد و تب‌های فراوانم داد
تب این همه تب‌خال پی آنم داد		تا بر لب یار بوسه نتوانم داد

□

تا عشق به پروانه درآموخته‌اند		زو در دل شمع آتش افروخته‌اند
پروانه و شمع این هنر آموخته‌اند		کز روی موافقت بهم سوخته‌اند

□

در راه تو گوشم از خبر باز افتاد		در وصل تو چشمم از نظر باز افتاد
چون خوی تو را به سر نیفتاد دلم		از پای درآمد و به سر باز افتاد

□

هرکس که ز ارباب عبادت باشد		بر چهره‌ی او نور سعادت باشد
ایام وجود او به او فخر کنند		در خدمت او بخت ارادت باشد