| چون خوان ز میانه برگرفتند | و افسون و فسانه درگرفتند، | |
| هر کس سخنی دگر درانداخت | پرده ز ضمیر خود برانداخت | |
| گفتند درین سراچه‌ی پست | بالا نرود نوا ز یک دست | |
| تا جفت نگرددش دو بازو، | خود گو که چسان شود ترازو؟ | |
| وآنگاه به صد زبان ثناگوی | کردند به سوی میزبان روی | |
| کای دست تو بیخ ظلم کنده! | حی عرب از سخات زنده! | |
| در پرده تو را خجسته ماهی‌ست | کز چشم دلت بدو نگاهی‌ست | |
| بر ظلمتیان شب ببخشای! | وین میغ ز پیش ماه بگشای! | |
| طاق است و، بود عطیه‌ای مفت | با طاق دگر گرش کنی جفت | |
| قیس هنری‌ست دیگر آن طاق | چون بخت به بندگی‌ت مشتاق | |
| در اصل و نسب یگانه‌ی دهر | در فضل و ادب فسانه‌ی شهر | |
| محروم‌اش ازین مراد مپسند! | داماد گذاشتیم و فرزند، | |
| بپذیر به دولت غلامی‌ش! | زین شهد رهان ز تلخکامی‌ش! | |
| لایق به هم‌اند این دو گوهر | مشتاق هم‌اند این دو اختر | |
| آیین وفا و مهربانی | گفتیم تو را، دگر تو دانی! | |
| آن دور ز راه و رسم مردم | ره کرده ز رسم مردمی گم | |
| مطموره‌نشین چاه غفلت | طیاره‌سوار راه غفلت | |
| یعنی که کفیل کار لیلی | برهم‌زن روزگار لیلی | |
| بر ابروی ناگشاده چین زد | صد عقده‌ی خشم بر جبین زد | |
| گفت: «این چه خیال نادرست است؟ | چون خانه‌ی عنکبوت سست است |