| ای دلت شاه سراپردهی عشق | جان تو زخم بلاخوردهی عشق | |
| عشق پروانهی شمع ازل است | داغ پروانگیاش لم یزل است | |
| بیقراری سپهر از عشق است | گرم رفتاری مهر از عشق است | |
| خاک یک جرعه از آن جام گرفت | که درین دایره آرام گرفت | |
| دل بیعشق، تن بیجان است | جان از او زندهی جاویدان است | |
| گوهر زندگی از عشق طلب! | گنج پایندگی از عشق طلب! | |
| عشق هر جا بود اکسیر گرست | مس ز خاصیت اکسیر، زرست | |
| عشق نه کار جهان ساختن است | بلکه نقد دو جهان باختن است | |
| عشق نه دلق بقا دوختن است | بلکه با داغ فنا سوختن است | |
| عاشق آن دان که ز خود بازرهد! | نغمهی ترک خودی سازدهد | |
| نه ره دولت دنیا سپرد | نه سوی نعمت عقبا نگرد | |
| قبلهی همت او دوست بود | هر چه جز دوست همه پوست بود | |
| آنچه با دوست دهد پیوندش | شود از فرط محبت بندش | |
| ترک خشنودی اغیار کند | به رضای دل او کار کند | |
| هر دماش حیرت دیگر زاید | هر نفس شوق دگر افزاید |