| ای رقم کردهی تو حرف گناه! | نامهی عمرت ازین حرف سیاه! | |
| وای اگر عهد بقا پشت دهد | مرگ بر حرف تو انگشت نهد | |
| گسترد دست اجل مهد فراق | وز فزع ساق تو پیچد بر ساق | |
| دوستان نغمهی غم ساز کنند | دشمنان خرمی آغاز کنند | |
| وارثان حلقه به گرد سر تو | حلقهکوبان ز طمع بر در تو | |
| از برون سو به تو گریان نگرند | وز درون خرم وخندان نگرند | |
| هیچ تن را سر سودای تو نه! | هیچ کس را غم فردای تو نه! | |
| پیش از آن کیدت این واقعه پیش | به که از توبه کنی چارهی خویش | |
| دامن از نفس و هوا در چینی | پس زانوی وفا بنشینی | |
| هر چه بد باشد از آن بازآیی | عقد اصرار ز دل بگشایی | |
| ز آنچه بگذشت پشیمان باشی | اشک اندوه ز مژگان پاشی | |
| ره به سر حد خطا کم سپری | سوی اقلیم جفا کم گذری | |
| چند باشی ز معاصی مزه کش؟ | توبه هم بیمزهای نیست، بچش! | |
| ملک، از عصمت عصیان پاک است | دیو، کافرمنش و بیباک است | |
| نکند طبع ملک میل گناه | ناید از توبه گری دیو به راه | |
| چهره پر گرد کن از خاک نیاز! | مژه از خون جگر رنگین ساز! | |
| جامهی خود چو فلکزن در نیل! | به درون شعله فکن چون قندیل! | |
| ز آتش دل شدهام گرم نفس | در گنهسوزیام این آتش بس! |