| ای درین کارگه هوشربای | روز و شب چشم نه و گوشگشای! | |
| نه به چشم تو ز دیدن اثری | نه به گوشات ز شنیدن خبری، | |
| چند گاهی ره آگاهان گیر! | ترک همراهی بیراهان گیر! | |
| پرده از چشم جهان بین کن باز! | بنگر پیش و پس و شیب و فراز! | |
| بین که این دایرهی گردان چیست! | دور او گرد تو جاویدان چیست! | |
| بر سرت چتر مرصع که فراشت! | بر وی این نقش ملمع که نگاشت! | |
| مهر را نورده روز که کرد! | ماه را شمع شبافروز که کرد! | |
| کیست میزان نه دکان سپهر! | کفه سازندهی آن از مه و مهر! | |
| عین ممکن به براهین خرد | نتواند که شود هست به خود | |
| چون ز هستیش نباشد اثری، | چون به هستی رسد از وی دگری؟ | |
| ذات نایافته از هستی، بخش | چون تواند که بود هستیبخش؟ | |
| نقش، بیخامهی نقاش که دید؟ | نغمه، بیزخمهی مطرب که شنید؟ | |
| ناید از ممکن تنها چون کار | حاجت افتاد به واجب ناچار | |
| او به خود هست و جهان هست بدو | نیست دان هر چه نپیوست بدو! | |
| جنبش از وی رسد این سلسله را | روی در وی بود این قافله را | |
| همه را جنبش و آرام ازوست | همه را دانه ازو دام ازوست | |
| او برد تشنگی تشنه، نه آب | او دهد شادی مستان، نه شراب | |
| غنچه در باغ نخندد بی او | میوه بر شاخ نبندد بی او | |
| از همه ساده کن آیینهی خویش! | وز همه پاک بشو سینهی خویش! | |
| تا شود گنج بقا سینهی تو | غرق نور ازل آیینهی تو |