| چون سلامان ماند ز ابسال اینچنین | بود در روز و شبش حال اینچنین | |
| محرمان آن پیش شه گفتند باز | جان او افتاد از آن غم در گداز | |
| گنبد گردون عجب غمخانه‌ای‌ست! | بی‌غمی در آن دروغ افسانه‌ای‌ست! | |
| چون گل آدم سرشتند از نخست | شد به قدش خلعت صورت درست، | |
| ریخت بالای وی از سر تا قدم | چل صباح ابر بلا، باران غم | |
| چون چهل بگذشت روزی تا به شب | بر سرش بارید باران طرب | |
| لاجرم از غم کس آزادی نیافت | جز پس از چل غم، یکی شادی نیافت | |
| شه، سلامان را در آن ماتم چو دید | بر دلش صد زخم رنج و غم رسید | |
| چاره‌ی آن کار نتوانست هیچ | بر رگ جان اوفتادش تاب و پیچ | |
| کرد عرض رای بر دانا حکیم | کای جهان را قبله‌ی امید و بیم! | |
| هر کجا درمانده‌ای را مشکلی‌ست | حل آن اندیشه‌ی روشندلی‌ست | |
| سوخت ابسال و سلامان از غمش | کرده وقت خویش وقف ماتمش | |
| نی توان ابسال را آورد باز | نی سلامان را توان شد چاره‌ساز | |
| گفتم اینک مشکل خود پیش تو | چاره‌جوی از عقل دوراندیش تو | |
| رحمتی فرما! که بس درمانده‌ام | در کف صد غصه مضطر مانده‌ام | |
| داد آن دانا حکیم او را جواب | کای نگشته رایت از رای صواب! | |
| گر سلامان نشکند پیمان من | و آید اندر ربقه‌ی فرمان من، | |
| زود باز آرم به وی ابسال را | کشف گردانم به وی این حال را | |
| چند روزی چاره‌ی حالش کنم | جاودان دمساز ابسال‌اش کنم | |
| از حکیم این را سلامان چون شنید | زیر فرمان وی از جان آرمید |