| باشد اندر دار و گیر روز و شب | عاشق بیچاره را حالی عجب | |
| هر چه از تیر بلا بر وی رسد | از کمان چرخ، پی در پی رسد | |
| ناگذشته از گلویش خنجری | از قفای او در آید دیگری | |
| گر بدارد دوست از بیداد دست | بر وی از سنگ رقیب آید شکست | |
| ور بگردد از سرش سنگ رقیب | یابد از طعن ملامتگر نصیب | |
| ور رهد زینها بریزد خون به تیغ | شحنهی هجرش به صد درد و دریغ | |
| چون سلامان کوه آتش برفروخت | واندر او ابسال را چون خس بسوخت | |
| رفت همتای وی و یکتا بماند | چون تن بیجان از او تنها بماند | |
| نالهی جانسوز بر گردون کشید | دامن مژگان ز دل در خون کشید | |
| دود آهش خیمه بر افلاک زد | صبح از اندهش گریبان چاک زد | |
| ز آن گهر دیدی چو خالی مشت خویش | کندی از دندان سر انگشت خویش | |
| روز و شب بیآنکه همزانوش بود | از تپانچه بودیاش زانو کبود | |
| هر شب آوردی به کنج خانه روی | با خیال یار خویش افسانه گوی | |
| کای ز هجر خویش جانم سوخته! | وز جمال خویش چشمم دوخته! | |
| عمرها بودی انیس جان من | نوربخش دیدهی گریان من | |
| خانه در کوی وصالت داشتم | دیده بر شمع جمالت داشتم | |
| هر دو ما با یکدگر بودیم و بس! | کار نی کس را به ما، ما را به کس! | |
| دست بیداد فلک کوتاه بود | کار ما بر موجب دلخواه بود | |
| کاش چون آتش همی افروختم! | تو همی ماندی و من میسوختم! | |
| سوختی تو من بماندم، این چه بود؟ | این بد آیین با من مسکین چه بود؟ |