| کیست در عالم ز عاشق خوارتر؟ | نیست کار از کار او، دشوارتر | |
| نی غم یار از دلش زایل شود | نی تمنای دلش حاصل شود | |
| مایهی آزار او بی گاه وگاه | طعنهی بدخواه و پند نیکخواه | |
| چون سلامان آن نصیحتها شنید | جامهی آسودگی بر خود درید | |
| خاطرش از زندگانی تنگ شد | سوی نابود خودش آهنگ شد | |
| چون حیات مرد، نی درخور بود | مردگی از زندگی خوشتر بود | |
| روی با ابسال در صحرا نهاد | در فضای جانفشانی پا نهاد | |
| پشته پشته هیزم از هر جا برید | جمله را یک جا فراهم آورید | |
| جمع شد ز آن پشتهها کوهی بلند | آتشی در پشتهی کوه او فکند | |
| هر دو از دیدار آتش خوش شدند | دست هم بگرفته در آتش شدند | |
| شه نهانی واقف آن حال بود | همتش بر کشتن ابسال بود | |
| بر مراد خویشتن همت گماشت | سوخت او را و سلامان را گذاشت | |
| بود آن غش بر زر و این زر خوش | زر خوش خالص بماند و سوخت غش | |
| چون زر مغشوش در آتش فتد | گر شکستی اوفتد بر غش فتد | |
| کار مردان دارد از مردان نصیب | نیست این از همت مردان غریب | |
| پیش صاحب همت، این ظاهر بود | هر که بیهمت بود، منکر بود |