| چون پدر روی سلامان را بدید | وز فراق عمر کاه او رهید، | |
| بوسههای رحمتش بر فرق داد | دست مهر از لطف بر دوشش نهاد | |
| کای وجودت خوان احسان را نمک! | چشم انسان را جمالت مردمک! | |
| روضهی جان را نهال نوبری | آسمان را آفتاب دیگری | |
| باغ دولت را گل نوخاسته | برج شاهی را مه ناکاسته | |
| عرصهی آفاق لشکرگاه توست | سرکشان را روی در درگاه توست | |
| پای تا سر لایق تختی و تاج | نیست تاج و تخت را بی تو رواج | |
| تاج را مپسند بر فرق خسان! | تخت را در زیر پای ناکسان! | |
| ملک، ملک توست، بستان ملک خویش! | ملک را بیرون مکن از سلک خویش! | |
| دست ازین شاهد پرستی باز کش! | شاهی و شاهدپرستی نیست خوش | |
| دور کن حنای این شاهد ز دست! | شاه باید بود یا شاهدپرست |