| صبحدم چون شاه این نیلی تتق | بارگی راندی به میدان افق | |
| شه سلامان، مست و نیم خواب | پای کردی سوی میدان در رکاب | |
| با گروهی از نژاد خسروان | خردسال و تازهروی و نوجوان | |
| هر یکی در خیل خوبان سروری | آفت ملکی بلای کشوری | |
| صولجان بر کف، به میدان تاختی | گوی زرین در میان انداختی | |
| یک به یک چوگانزنان جویای حال | گرد یک مه حلقه کرده صد هلال | |
| گرچه بودی زخم چوگان از همه | بود چابکتر سلامان از همه | |
| گوی بردی از همه با صد شتاب | گوی مه بود و سلامان آفتاب | |
| آری، آن کس را که دولت یار شد | وز نهال بخت برخوردار شد، | |
| هیچ چوگان زیر این چرخ کبود | گوی نتواند ز میدانش ربود |