| ذکر بیفکر علم بیعملست | دل بیعشق چشم پر سبلست | |
| حلقهی ذکر حلقهی دل تست | گلهی ما ز حلق پر گل تست | |
| ذکر در دل چو جای کردو نشست | بانگ خواهی بلند و خواهی پست | |
| آنکه نامش همیبری شنواست | گر نداری فغان و نعره رواست | |
| وآنکه سر حروف میداند | بیزبان و حروف میخواند | |
| نتوانش سپاس، فکر آنست | حاضرش میشناس، ذکر آنست | |
| لال گردی و گنگ ارین دانی | ور ندانی، کرا همی خوانی؟ | |
| آنکه او را نه آشنایی تو | به کدامش زبان ستایی تو؟ | |
| دل نادان ز کار سست آید | دم ز دانش زنی درست آید | |
| هیچ دانی که رویت اندر کیست؟ | چو ندانی خروش بیهده چیست؟ | |
| دل غایب به بانگ محتاجست | که چو حاضر شود به معراجست | |
| چو دلت با زبان نشد هم عهد | زشت باشد به ذکر کردن جهد | |
| یار باید دل و زبان باهم | تا توان زد ز نام پاکش دم | |
| دل چو پر نقش و رنگ باشد و بوی | به زبان هر چه بایدت میگوی | |
| در دلت دار و گیر تاراجست | زان به تلقین پیر محتاجست | |
| پیر داند که کیست لایق ذکر؟ | هر کسش چون ادا کند بیفکر؟ | |
| همه را گر به ذکر بنشانی | نرهی هرگز از پیشمانی |